Ανασκόπηση Mundobasket 2010

Αλήθεια τι είδαμε σε αυτό το Mundobasket;
Σίγουρα είδαμε ποιοτικότερους αγώνες, εν συγκρίση με το άνωστο Μουντιάλ. Ξεκινήσαμε με το ΗΠΑ - Βραζιλία, μετά είδαμε: το Ισπανία - Ελλάδα (κι ας ξεφουσκώσαμε 3 λεπτά πριν το τέλος) και το Σερβία - Κροατία την ίδια μέρα, το λατινοαμερικάνικο ντέρμπι ανάμεσα στην Αργεντινή και τη Βραζιλία που μας πρόσφερε απίστευτες συγκινήσεις, την αποκαθήλωση των παγκόσμιων πρωταθλητών Ισπανών από τους Σέρβους με το τρίποντο από τα 9-10 μέτρα στο τέλος του αγώνα του Τεόντοσιτς και τέλος το Τουρκία - Σερβία που μέσα σε 5 δευτερόλεπτα κόντεψε να αλλάξει 3 φορές ο νικητής.
Οι ομάδες όμως τι μας έδειξαν; Θα τις πιάσω με τη σειρά κατάταξεις μία-μία (όχι δε θα μιλήσω και για τις 24 ομάδες του τουρνουά :P)
Η ΗΠΑ έπαιξε σοβαρά και χωρίς υπεροψία  όλους τους αντιπάλους της. Δεν υποτίμησε κανέναν και οι παίχτες της έπαιζαν σοβαρά όλο το σαραντάλεπτο. Με άμυνα όπως μόνο οι Αμερικάνοι ξέρουν να την παίζουν (λόγω των καταπληκτικών αθλητικών προσόντων τους) και επίθεση "τουρλουμπούκι", που λέει και ο Συρίγος, σάρωσε τους πάντες και έδειξε πως αν οι Αμερικάνοι είναι σοβαροί είναι ακόμα η καλύτερη ομάδα στον κόσμο και η απόσταση είναι ακόμα μεγάλη. Τι και αν παίζουν άναρχη επίθεση, κάνοντας χώρο στις περισσότερες φορές στις σετ επιθέσεις τους στον Ντουράντ για να παίξει ένας με έναν; Όταν κάνεις τόσα κλεψίματα, άρα και αιφνιδιασμούς, και παίρνεις δεύτερες ευκαιρίες με τα επιθετικά σου ριμπάουντ μπορείς να παίξεις και άναρχη επίθεση. Είχαν πραγματικά αρκετές αδυναμίες και προσωπικά πιστεύω πως δεν ήταν ανίκητη ομάδα. Διαψεύτηκα και έτσι οι Αμερικάνοι είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές μετά από 16 χρόνια.
Η Τουρκία είχε μια καλή ομάδα, αλλά πραγματικά ποιος πιστεύει πως είχε καλύτερη ομάδα από την Ισπανία, τη Σερβία και ακόμα, ακόμα την Ελλάδα; Με μια πραγματική σπαστική ζώνη (αλλά ταυτόχρονα σχεδόν υποχρεωτική λόγω του ύψους των παιχτών της), δύο χαρισματικούς παίχτες (τον Τούρκογλου και τον Ιλιασόβα) και μια πραγματικά απίστευτη εύνοια της διαιτησίας έφτασε στον τελικό, ο οποίος ήταν μόλις ο δεύτερος της, χαμένος κι αυτός, σε όλες τις διοργανώσεις. Ο προηγούμενος ήταν στο Ευρομπάσκετ του 2001 που φιλοξενήθηκε στην Τουρκία. Τυχαίο; Δε νομίζω!!!
Δε θα ξεχάσουμε το "χαρούμενο" μπάσκετ που παρουσίασε η Λιθουανία, που για άλλη μια φορά μας έδειξε πως δε χρειάζεται να είσαι η Λιμόζ για να παίρνεις τη νίκη και έστειλε για ακόμα μια φόρα το, κουραστικό πλέον, "η άμυνα φέρνει τους τίτλους" στα σκουπίδια. Χωρίς σπουδαίους παίχτες, με εξαίρεση τον Λίνας Κλέιζα (που όμως για ακόμα μια φορά κρύφτηκε στο μάτς που τον χρειάστηκε η ομάδα του), αλλά παίζοντας σαν σύνολο. Έτσι κατάφερε με μια επιθετική άμυνα, πολλούς αιφνιδιασμούς. καλή, σωστή  και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση και με καλό περιφερειακό σουτ(ποιος σωστός Λιθουανός άλλωστε δεν ξέρει να σουτάρει καλά;) να μας κάνει να ευχαριστηθούμε μπάσκετ.Οι Σέρβοι, με τη νεανική ομάδα που μας παρουσίασε πέρσι στην Πολωνία, κατάφερε να διατηρηθεί στα ψιλά και να δείξει πως δεν ήταν πυροτέχνημα η περσινή δεύτερη θέση στο Ευρωμπάσκετ. Μια καινούργια φουρνιά Σέρβων γεννιέται που κατά πάσα πιθανότητα θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της στα επόμενα χρόνια. Αρκεί να μην αρχίσουν οι γνωστές βεντέτες στα αποδυτήρια και να παραμείνουν ενωμένοι. Άξιζε να πάει στον τελικό, αφού στον αγώνα με τους Τούρκους ήταν καλύτεροι, άλλα όπως έγραψε και η Κουρούνα, είδαν την άλλη όψη του νομίσματος. Τη δεκαετία του 90 πόσες φορές μας κέρδισαν σε κομβικά ματς με την εύνοια της διαιτησίας; Αξέχαστος θα μείνει ο τελικός του παγκοσμίου του 2002 στη Μέκκα του παγκοσμίου μπάσκετ, την Ινδιανάπολη, όταν και κέρδισαν τους απίστευτους Αργεντινούς με ένα φαλτσοσφύριγμα του Πιτσίλκα στο τέλος του αγώνα.
Οι Ισπανοί είχαν ελλήψεις και αυτό φάνηκε στα κρίσιμα.
Οι Βραζιλιάνοι είχαν την ποιότητα τουλάχιστον για την οχτάδα, αλλά πέτυχαν τους Αργεντίνους στους 16 και το ταξίδι τους τέλειωσε εκει.
Όσο για την δική μας εθνική, σίγουρα δεν ήταν χειρότερη από όλες αυτές τις ομάδες που προανέφερα. Η μεγαλύτερη αδυναμία μας δεν ήταν η αντιμετώπιση της ζώνης, αλλά η βοήθεια από τον πάγκο. Και δεν εννοώ τους παίχτες που κάθονταν στον πάγκο.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω κάποιους παίχτες, που με εντυπωσίασαν με την απόδοσή τους και τους ζήλεψα. Γιατί πως να το κάνουμε; Θα θέλαμε και εμείς σαν Έλληνες να δούμε έναν πραγματικά καταπληκτικό παίχτη-σκόρερ να φοράει το εθνόσημο. Άλλα εμείς έχουμε το χάρισμα να κάνουμε όποιον παίχτη με ευχέρεια στο σκοράρισμα υπάρχει, έναν καλό αμυντικό. Λυπάμαι που θα το πω, αλλά εδώ δεν είναι ποδόσφαιρο να κάθεσαι όλο τον αγώνα πίσω και να βγαίνεις αλώβητος και να νικάς στο τέλος. Στο μπάσκετ η καλύτερη ομάδα κερδίζει 98 φορές στις 100. Σταματώντας το παραλήρημά μου θα ξεκινήσω με τον επόμενο "μεγάλο" του NBA. Το "τιτανοτεράστειο" Κέβιν Ντουράντ. Το παλικάρι μπορεί να μην έχει τα μούσκουλα του Λεμπρόν ή του Γουέιντ (τα χεράκια του είναι σαν ποδαράκια ακρίδας), αλλά έχει 1000+1 τρόπους να βάλει τη μπάλα στο καλάθι και αυτό έχει σημασία. Αυθεντικό μπασκετικό ταλέντο. Ο επόμενος ήταν ο Λουίς Σκόλα. Η παρουσία του στο ΝΒΑ μόνο καλό του έχει κάνει. Έγινε ποιο δυνατός και δεν έχασε τα καλά του στοιχεία, όπως το σουτάκι από τα 4-5 μέτρα. Αυτοι οι 2 με εντυπωσίασαν περισσότερο, αλλά ακόμα μου άρεσαν οι Ιλιασόβα, Γι Γιανλιαν, Μαρσελίνιο Χουέρτας, Τεόντοσιτς, Πότσιους και ο μεγάλος Τιάγκο Σπλίτερ, που θα λήψει πολύ φέτος από τα Ευρωπαϊκά παρκέ.
Άντε και του χρόνου να μην μας σνομπάρουν στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας τόσοι κορυφαίοι παίχτες και να μας δώσουν την ευκαιρία να τους "χαζέψουμε" είτε τηλεοπτικά είτε από κοντά...