Ταπούτο εσύ superstar !!!

Καταρχάς καλό μήνα. Και πως θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε αλλιώς το Δεκέμβρη, από το να γράψουμε για τον μέχρι τώρα πρωταγωνιστή του ελληνικού πρωταθλήματος (κι όχι μόνο), Χρήστο Ταπούτο. Έτσι παραφράζοντας τον τίτλο του δημοφιλούς μιούζικαλ, εκφράζουμε το θαυμασμό μας προς αυτόν...

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Δηλωμένος Αρειανός, κατάφερε φέτος να παίξει στην ομάδα της καρδιάς του. Την πρώτη αγωνιστική δεν αγωνίστηκε κόντρα στον Ολυμπιακό, λόγω της γνωστής απεργίας. Τη δεύτερη ήταν λίγος. Με την είσοδο, όμως, του Νοέμβρη, ο Χρήστος σεληνιάστηκε. Στο πρώτο παιχνίδι, όπου ήταν το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, κόντρα στην προηγούμενη ομάδα του έκανε πράματα και θάματα. 22 πόντοι με άριστα στατιστικά (5/5 βολές 4/5 δίποντα και 3/4 τρίποντα) 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 1 κλέψιμο. Στον επόμενο αγώνα στα Ηλύσια, ήταν ακόμα πιο πληθωρικός, καθώς είχε 14 πόντους και 11 ριμπάουντ. Στην ήττα από το Περιστέρι, μέσα στο Παλαί, ήταν ο μοναδικός διασωθείς από την ομάδα του Άρη. Πάλευε μόνος του όλον τον αγώνα και τον ολοκλήρωσε με 22 πόντους (0/1 βολές, 5/7 δίποντα και 4/7 τρίποντα), 4 ριμπάουντ, 5 ασίστ, αλλά και 5 λάθη. Τέλος, στη Σαββατιανή ήττα στη Ρόδο από τον Κολοσσό, είχε 16 πόντους (4/4 βολές, 3/5 δίποντα και 2/6 τρίποντα), 5 ριμπάουντ και 1 λάθος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι καταπληκτικές εμφανίσεις στο πρωτάθλημά μας. Και στους 2 αγώνες στο Eurocup, ήταν καταπληκτικός με αποκορύφωμα τη 2η αγωνιστική, όπου και βγήκε και MVP.

Ο Ταπούτος ανήκει στη γενιά των Σπανούλη, Ζήση, Μπουρούση και Καϊμακόγλου. Μαζί με αυτούς κατέκτησε το 2002 το χρυσό μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό νέων ανδρών στη Λιθουανία, όντας ο 3ος σκόρερ και ριμπάουντερ της εθνικής μας. Λίγα χρόνια πριν τον είχε ανακαλύψει ο Κώστας Πολίτης και τον είχε πάει στην αγαπημένη του ομάδα. Τη Νήαρ Ηστ, Μάλιστα είχε πει για αυτόν, ότι θα γίνει ο Έλληνας Kukoc. Με ύψος 2,08 και άλμα στο Θεό, είχε όλα τα φυσικά προσόντα να μεγαλουργήσει. Μάλλον έπεσε ολίγον τι έξω ο Ευρο-coach, αν κι εκείνα τα χρόνια έβαζε 30άρες στην Α2 (για να μη μιλήσω για τα εφηβικά, που έμοιαζε να είναι ένας αριστερόχειρας κλώνος  του Kukoc-Nowitzki-Olajoun και τα σάρωνε όλα στο διάβα του).

Δε ξέρω τι ακριβώς στράβωσε στην πορεία και μπήκε στη μακροσκελή λίστα των χαμένων ταλέντων. Αλλά στα 28 του χρόνια, αποδεικνύει, πως ακόμα και σήμερα, αν ένας παίχτης αγωνίζεται για την ομάδα της καρδιάς του, τότε τα δίνει όλα. Έτσι μας δίνει και εμάς την ευκαιρία να θαυμάσουμε, έστω και καθυστερημένα, το μεγάλο ταλέντο του.