Καταρχάς, καλό μήνα και καλό χειμώνα. Ξεκίνησε από χθες το 37ο Ευρωμπάσκετ, με την εθνική μας να πετυχαίνει αγχωτική νίκη απέναντι στους Βόσνιους. Σήμερα κοντραριζόμαστε με την πιο αδύναμη ομάδα του ομίλου μας, τη Φιλανδία.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να γράψω τις απόψεις μου για τη νέα εθνική μας, εδώ και μέρες. Αλλά λίγο το διάβασμα και λίγο η δικιά μου τεμπελιά με αποθάρρυναν. Τώρα όμως με τις καταλήψεις και με έλλειψη άλλου ενδιαφέροντος θα προσπαθήσω να βάλω σε μια σειρά τις σκόρπιες σκέψεις που έχω πάνω στο θέμα.
Πολλούς φιλικούς αγώνες δεν είδα, η αλήθεια είναι. Είδα τα φιλικά με Τουρκία και Γερμανία, για το τουρνουά του Μπάμπεργκ, και από κοντά το Χιτσκοκικό φιλικό με την Ιταλία στο ΟΑΚΑ, στο οποίο πήγα περισσότερο για να δω τους NBAers της Ιταλίας, παρά το νεανικό σύνολο της δικιάς μας Εθνικής.
Δεν μπορώ να πω, όμως, ότι δεν με εντυπωσίασε και η ομάδα μας. Προσωπικά τη θεωρώ υπερπλήρης. Η μόνη μας έλλειψη, νομίζω, είναι η εμπειρία. Με μέσο όρο μόλις 25,6, είμαστε η 4η πιο νεανική ομάδα του τουρνουά. Ο μόνος 30άρης της ομάδας είναι ο αρχηγός μας, ο Αντώνης Φώτσης. Με αγωνιστικά κριτήρια πάντως, έχουμε αξιόπιστους παίχτες σε όλες τις θέσεις και μετά από χρόνια μπορούμε να πούμε πως δεν μας λείπουν οι σουτέρ από την ομάδα. Με τον Βασιλειάδη και το Μπράμο, ας παίξουν οι αντίπαλοί μας όση άμυνα ζώνης τραβάει η ψυχούλα τους.
Ας πάρουμε όμως και τις υπόλοιπες θέσεις μία-μία. Στους playmaker έχουμε τους Καλάθη, Ξανθόπουλο και Σλούκα. Ο πρώτος είναι ο πιο αξιόπιστος και έρχεται από μια σούπερ χρονιά με τον Παναθηναϊκό. Ο δεύτερος αποτελεί το αγαπημένο παιδί του Ζούρου, αλλά είναι και ο μεγαλύτερος ηλικιακά (27 χρονών). Αυτό τον καθιστά και τον πιο έμπειρο από τους τρεις, αλλά δεν έχει παραστάσεις από πολύ υψηλές διοργανώσεις. Ο Σλούκας μετά το δανεισμό του στον Άρη και τη γεμάτη χρονιά που πραγματοποίησε, είναι πιο έμπειρος και η βελτίωσή του είναι εμφανής. Μου θυμίζει το Διαμαντίδη του Ηρακλή αυτή τη στιγμή, και όχι φυσικά γιατί και οι δύο είναι ζερβοχέρηδες.
Στα φτερά, εκτός των δύο σουτέρ που προανέφερα, υπάρχει ο πολύπειρος, αλλά και εκνευριστικά στάσιμος στην εξέλιξή του, Νίκος Ζήσης και ο ταλαντούχος Κώστας Παπανικολάου. Ο δεύτερος φέτος είδε το χρόνο συμμετοχής του στον Ολυμπιακό να ανεβαίνει και έτσι οι εμπειρίες του από τον ανταγωνισμό στο ανώτερο Ευρωπαϊκό επίπεδο τον έχουν βοηθήσει να βελτιωθεί.
Ο Καϊμακόγλου θα είναι ο πασπαρτού της ομάδας και λογικά θα βοηθήσει τόσο στο "3" όσο και στο "4". Πραγματοποίησε και αυτός μια αρκετά καλή σεζόν με τον Παναθηναϊκό. Το προτέρημά του είναι ο ακόρεστος ζήλος για βελτίωση. Είναι παίχτης που πάντα βάζει το "εγώ" κάτω από την ομάδα και αυτό αντικατοπτρίζεται στον τρόπο παιχνιδιού του, αφού πάντα καταθέτει και την ψυχή του στο παρκέ, με αποτέλεσμα το πάθος του να κρύβει τα ελαττώματά του.
Ποιος θα το έλεγε, πως χωρίς το Big Sofo θα είχαμε μια τόσο γεμάτη front line. Αν σκεφτείτε πως λείπει και ο Μαυροκεφαλίδης, τότε θα καταλάβετε πόσο ευλογημένη είναι αυτή η ομάδα, που έχει στις τάξεις της τ΄τους ποιοτικούς ψηλούς. Μάλιστα ο Ζούρος αναγκάστηκε να κόψει και τον Βουγιούκα ώστε να φτάσει στους 12 της αποστολής. Φώτσης, Μπουρουσης, Κουφός και Μαυροειδής συνθέτουν τη γραμμή των ψηλών μας. Ο αρχηγός έρχεται από την καλύτερη σεζόν που έκανε ποτέ με τον Παναθηναϊκό (και ίσως την καλύτερη της καριέρας του). Ο δεύτερος θα αποτελέσει την κολόνα της εθνικής στο low post, αν και μετά τις οργιαστικές εμφανίσεις του το τελευταίο δίμηνο της περασμένης αγωνιστικής περιόδου, πέρασε τα μαρτύρια του Σίσυφου με το σκάνδαλο που ξέσπασε. Ο Κουφός φαίνεται βελτιωμένος, αν και μόλις πάρει τη μπάλα στο ζωγραφιστό προσπαθεί να τελειώσει τη φάση, ακόμα και με τρεις αντιπάλους. Ας του πει κάποιος ότι υπάρχει και η πάσα στο παιχνίδι. Τέλος, ο Μαυροειδής είναι ο καλύτερος ψηλός μας στο pick 'n roll. Τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα. Μόνο του μειονέκτημα είναι το ύψος του. Τα 208 εκατοστά του φαντάζουν λίγα για να αντιμετωπίσει τα αντίπαλα θηρία και επιπλέον δεν έχει και τον όγκο του Σοφοκλή, ώστε να ισοσκελίσει την έλλειψη ύψους.
Όπως θα καταλάβατε, είμαι πολύ αισιόδοξος για την πορεία της ομάδας στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας. Στην άκρη του μυαλού μου έχω ένα μετάλλιο, αφού η 6άδα είναι στο τσεπάκι μας (άρα και το προολυμπιακό για του χρόνου). Βέβαια, αν παίζουμε με τόσο άγχος, όσο παίξαμε χθες με τους Βόσνιους, τότε ακόμα και η πρόκριση στα προημιτελικά μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου