Δυο μέρες τώρα, προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη. Προφανώς δε μπορώ να πιστέψω ακόμα αυτό που συνέβη. Ο Ολυμπιακός Πρωταθλητής Ευρώπης. Το καλοκαίρι όποιος και να το έγραφε αυτό, θα τον αποκαλούσαν γραφικό.
Να όμως που τα κατάφερε! Προσωπικά είχα αμφισβητήσει την ικανότητα σχεδόν όλων. Θέλω να πιστεύω ότι επιβεβαιώθηκα στις προβλέψεις μου στο άρθρο Ολυμπιακός 2011-12 μέχρι τη λήξη της κανονικής διάρκειας της Euroleague. Μια ομάδα άοσμη και άγευστη, η οποία στον πάγκο της είχε ένα γερασμένο προπονητή με αργά αντανακλαστικά.
Με την αρχή του Top 16 και τις προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ, ο Ολυμπιακός άλλαξε άρδην αγώνα με τον αγώνα. Βελτιώθηκε στους περισσότερους τομείς του παιχνιδιού του και κατά κύριο λόγο στην άμυνα. Πέραν των Law και Dorsey, στο ροτέισον μπήκε και ο Σλούκας. Ο Μάντζαρης ξαναπήρε παιχνίδια και ουσιαστικά πήρε τη θέση του Κατσίβελη. Ο Dorsey ήταν (και είναι) ο αμυντικός ογκόλιθος που έψαχνε η ομάδα. Και όλα αυτά συνέβησαν γιατί ο Ντούντα αποφάσισε να βάλει νερό στο κρασί του και να αξιοποιήσει το ρόστερ του. Του βγάζω το καπέλο, για την αντρίκια δήλωση στα play-offs με τη Σιένα, ότι ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί σε εκείνη τη σειρά.
Και φτάνουμε στο Final 4. Μέσα μου πίστευα ότι θα περάσουμε τη Μπαρτσελόνα, αφού ποτέ δεν πίστευα ότι ήταν κάτι το σπουδαίο, ακόμα και πριν 2 χρόνια, όταν όλοι την αποθέωναν. Άποψή μου είναι ότι το 2010 ο Ολυμπιακός δεν προσπάθησε ποτέ στον τελικό, ενώ είχε τις δυνατότητες να το πάρει και τότε. Αλλά εκείνη την εποχή (όπως και τα υπόλοιπα χρόνια των Αγγελοπουλέων στην προεδρία) το πρωτάθλημα είχε γίνει αυτοσκοπός. Σε τελικό Euroleague παίζεις διάολε. Δείξει τουλάχιστον ότι μπορείς.
Αυτή είναι και η διαφορά με την ομάδα του '10. Τότε μπορεί να είχε ο Ολυμπιακός "ονόματα" στο ρόστερ του, αλλά όχι ψυχή, καρδιά και "καρύδια". Όμως αυτά περίσσευαν στη φετινή ομάδα και πιο συγκεκριμένα στον προχθεσινό τελικό. Εκεί που κανείς δεν το πίστευε και όλοι περίμεναν να τελειώσει ο αγώνας (όπως στο Παρίσι), τα πιτσιρίκια του Ντούντα βάλθηκαν να μας τρελάνουν, αφού είχαν άλλη άποψη. Και το κύπελλο να χάνονταν, μετά από αυτή την κατάθεση ψυχής, κανείς δεν θα έλεγε τίποτα.
Εδώ θα πρέπει να γράψω πως ο Πρίντεζης μου 'βαλε τα γυαλιά φέτος. Είχα γράψει: "Ο Πρίντεζης δεν κάνει για πουθενά και θα πρέπει σιγά-σιγά να σκεφτεί να σταματήσει το μπάσκετ. Αυτή η αβάντα από τους δημοσιογράφους δεν την καταλαβαίνω. Ένα καλό παιχνίδι έκανε και αμέσως ξέσπασαν σε διθυράμβους. Στα υπόλοιπα βέβαια δεν ήταν απλά κακός, αλλά απόν από τα ματς." Η χρονιά που κλάνει φέτος είναι εκπληκτική. Μπορεί να μην έπαιξε ιδιαιτέρως καλά στον τελικό, αλλά θα μείνει χαραγμένος στις μνήμες όλων μας, ως ο παίκτης που έβαλε το νικητήριο καλάθι. Πως ήταν το 2005 στο Βελιγράδι ο Ζήσης με το Διαμαντίδη; Ε, από τώρα θα θυμόμαστε και το Σπανούλη με τον Πρίντεζη !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου