Είχα πει στους φίλους μου ότι δε θα ασχοληθώ με τον Ολυμπιακό πριν τον δω στα παρκέ για μερικούς αγώνες. Όμως κάτι η χθεσινή απόφαση του ΑΣΕΑΔ, κάτι η παρουσίαση της ομάδας στους δημοσιογράφους και κάτι η απουσία άλλου αξιόλογου θέματος, αποφάσισα να γράψω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς για την ομάδα που λιμανιού.
Ας ξεκινήσουμε πρώτα με το υπάρχον ρόστερ των κυπελλούχων Ελλάδος και αφού το ανιχνεύσουμε, να δούμε αν χωράει ακόμα μια μεταγραφή όπως μας έχουν "πρήξει" οι δημοσιογράφοι τόσο για τον Ολυμπιακό, όσο και για τον Παναθηναϊκό.
Η μεγαλύτερη αλλαγή, ήταν αυτή στην τεχνική ηγεσία, όπως ορθώς έχουν επισημάνει όλοι. Ο Dušan Ivković διαδέχτηκε τον Παναγιώτη Γιαννάκη στο τιμόνι των ερυθρόλευκων και η ομάδα του Πειραιά ευελπιστεί να ξαναζήσει της μαγικές στιγμές του triple crown του '97. Βέβαια όλοι ξεχνάνε, πως ο Σέρβος coach κάθισε στο πάγκο των Πειραιωτών για δύο ακόμα σεζόν μετά το θρίαμβο του '96-'97. Και στις δύο αυτές σεζόν δεν κατάφερε τίποτα αξιόλογο. Μόνο το '99 η ομάδα κατάφερε να ξαναπάει για 4η φορά σε final four (πρώτη ελληνική ομάδα που το κατάφερνε αυτό, μιας και οι περισσότερες επιτυχίες του Παναθηναϊκού ήρθαν μετέπειτα), αλλά αυτές τις δύο χρονιές ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κατάκτηση κανέναν από τους τρεις στόχους του. Έτσι διώχθηκε ως αποτυχημένος από την ομάδα, όπως θα θυμόνται οι παλιότεροι, και πολλοί είπαν ότι τα κατάφερε μόνο και μόνο επειδή βρήκε έτοιμη ομάδα από τον Ιωαννίδη. Γι' αυτό κι άλλωστε οι δικές του επιλογές τα επόμενα χρόνια δεν κατάφεραν τίποτα. Πλέον τα έχουμε ξεχάσει όλα αυτά (ή μήπως όχι και θα τα ξεθάψουμε στην πρώτη στραβή;) και υποδεχόμαστε τον Ντουντα ως Μεσσία. Ως τον δικό μας Μωυσή, που θα μας πάει στη δικιά μας γη της επαγγελίας (πρωτάθλημα και όχι Ευρωλίγκα, γιατί εμείς θέλουμε να είμαστε πρώτοι στο χωριό και όχι στην πόλη...). Προσωπικά πιστεύω πως ερχόμενος ο Ντούντα σε τόσο προχωρημένη ηλικία, έρχεται να κολλήσει τα τελευταία ένσημα μιας πολλής μεγάλης καριέρας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Το μπάσκετ που παίζει είναι παρωχημένο και επιτέλους ας ανοίξουμε το δρόμο για τους νέους φέρελπις προπονητές που έχει η Ελλάδα και ας μη νομίζουμε, ακόμα, πως οποιοσδήποτε ξένος προπονητής είναι απαραίτητα και καλύτερος των δικών μας παιδιών. Βέβαια δε μπορώ να παραβλέψω την άψογη δουλεία που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια στην εθνική Σερβίας με το παιδομάζωμά του. Φυσικά, ο χρόνος είναι ο τελικός κριτής.
Στο ρόστερ τώρα της ομάδας είχαμε αρκετές αλλαγές. Έφυγαν οι Chilldress, Kleiza, Pen, Beverly, Vujčić και Σχορτσανίτης, ήρθαν οι Σπανούλης, Κατσιβέλης, Nesterović, Nielsen, Kešelj και Lucas και επέστρεψαν από το δανεισμό τους οι Πελεκάνος και Erceg.
Από τους αποχωρήσαντες, η απουσία του Σχορτανίτη νομίζω ότι θα είναι η πιο εμφανής. Τόσο οπτικά, λόγω του θηριώδη όγκου του, όσο και αγωνιστικά. Προφανώς μιλάω για τον καλό Σχορτσανίτη, που όμοιός του δεν υπάρχει στην Ευρώπη, και όχι το Σχορτσανίτη των χιλίων προβλημάτων. Από αυτή τη μεριά, ευτυχώς ο Ολυμπιακός ξεφορτώθηκε έναν ιδιότροπο παίχτη. Ο Pen και ο Vujčić ήταν ρεζέρβες και προχωρημένης ηλικίας. Ο Beverly νέος, εξελίξιμος, γρήγορος και καλός αμυντικός, ιδικά στην πίεση πάνω στη μπάλα. Δεν τον κακολογώ, αν και πήγε λίγο άγουρος στο ΝΒΑ, μιας και του ήρθε η ευκαιρία να παίξει με την καλύτερη τριπλέτα όλων των εποχών, οπότε όλοι το ίδιο πράγμα θα είχαμε επιλέξει. Ώρα για τους δύο super star της περσινής ομάδας. Ο Josh κάθισε δύο χρόνια στην Ελλάδα και σίγουρα φεύγει πολύ καλύτερος παίχτης απ' ότι ήρθε. Ένας καλός αμυντικός που πληρώνονταν 7 εκατομμύρια δολάρια. Πραγματικά υπερβολικά λεφτά για έναν παίχτη που επιθετικά ήταν ο ορισμός του μονοδιάστατου. Σίγουρα το παιχνίδι του πρόσφερε αρκετές θεαματικές φάσεις, αλλά το περιορισμένο ρεπερτόριό του δεν τον άφησαν να κάνει σπουδαία πράγματα στην Ευρώπη. Ίσως φέτος να είχε περισσότερους χώρους να κάνει το παιχνίδι του με το τράβηγμα του τρίποντου μισό μέτρο έξω, και άρα τη διεύρυνση του γηπέδου κατά ένα μέτρο και στις δύο διαστάσεις, και την αλλαγή σε ορθογώνιο, από τραπέζιο, της ρακέτας. Αλλά αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ. Και ήρθε και η ώρα για τον Kleiza. Ο Λιθουανός είχε 1000+1 τρόπους να βάλει τη μπάλα στο καλάθι. Είχε καλές τοποθετήσεις στα ριμπάουντ και ήταν ένας τομέας που βοηθούσε τους ερυθρόλευκους όταν ήταν στο παρκέ. Αλλά, πάντα υπάρχει ένα "αλλά", είχε το ελάττωμα να κρύβεται στα δύσκολα και να εκνευρίζεται με το παραμικρό. Γι' αυτό και μόνο το λόγο, εμένα δε θα μου λείψει καθόλου και νομίζω ούτε στην ομάδα.
Θα συνεχίσουμε αύριο πάλι με τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα του Ολυμπιακού και ότι άλλο μας έρθει στο κεφάλι μέχρι τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου